Nicole Falkenhage

Abel Tasman december 1986-november 2018, een tussenstand: Van dominostenen in De Eerste de Beste via een onvergetelijk zeilavontuur naar mooie, dierbare vriendschappen en een verslaving aan Sultana en Verkade chocolade.

Dat ik 1 van die 99 uitverkorene was die het Abel Tasmanavontuur heeft mogen meebeleven blijft heel bijzonder en ik ben daar heel dankbaar voor!  

Opvallend tussen de trainees was dat je niets van het leeftijdsverschil merkte. Terwijl dat er wel degelijk was. Een ieder zat ook in een andere leef fase. Maar op het schip waren we één. We genoten, hadden lol, waren serieus en af en toe minder serieus, hielpen elkaar, vertrouwden elkaar. Werden begeleid door de stafleden. Die waren wijs en oud (haha).

Totaal onbevangen ben ik aan de reis begonnen. Geen angsten voor het onbekende. Had ik ook geen tijd voor aangezien ik 1 dag voor vertrek nog proefwerken zat te maken. Van 16 onbekenden werden we vrij snel en gemakkelijk een homogeen clubbie. Ik zag en zie mijn Abel Tasmanreis als een prachtig avontuur, dat vriendschappen voor het leven heeft gebracht. Met de 1 wat meer intens dan de ander, maar als je na 30 jaar op een reünie de draad gewoon weer oppakt, zegt dat genoeg. Die eerste etappe zit in ons DNA en is niet te klonen.

Je moet zeilen op de wind van vandaag;
De wind van gisteren helpt niet vooruit;
De wind van morgen blijft misschien wel uit;
Je moet zeilen op de wind van vandaag!

Frans Mulder, Purper