Anne Oost

Scheepstimmerman Meubelmaker Natuur Duurzaamheid Zee en …Zeezeilen… zijn de elementen waar ik blij van word.
Zeilschoener Abel Tasman 23 meter groot, 16 bemanningsleden waarvan 5 ervaren zeelui en 11 trainees.

De reis met de Abel Tasman was voor mij een stap in het diepe, het totaal onbekende van de wereld buiten het beschermde wereldje waarin ik in 1987 leefde.

Opgegroeid in het christelijke dorp Lutjegast werd ik beschermd door het niet weten hoe de wereld er buiten het dorp uitzag. Thuis hadden we tot laat in de 80-er jaren geen TV waardoor de wereld buiten het dorp een totaal onbekende was. 
Met dit als gegeven voelde het opgeven en geselecteerd worden voor een reis op zee met een zeilboot, met allemaal vreemden, naar de Canarische eilanden, als opnieuw geboren worden.  
Best grote woorden die door de bemanning en zeker de eigenaar destijds, van de Abel Tasman, bevestigd kunnen worden. 
Ik heb me overgeleverd aan de leiding, lees ervaren bemanning en mede trainees en braaf gedaan wat er van mij verlangd werd, niet realiserend dat dit voor mij een levensverandering teweeg heeft gebracht, wat een belangrijk onderdeel van mijn verdere leven geworden is.

Mijn reis van Delfzijl naar de Canarische eilanden (1e Etappe), was een onderdeel van een wereldreis met de zeilschoener Abel Tasman ter ere van het 200-jarig bestaan van de staat Australië. Na de Canarische eilanden is het zeilschip in 11 etappes met steeds weer een nieuwe bemanning doorgevaren via Zuid-Afrika Kaapstad naar Australië en uiteraard Tasmanië (vernoemd naar Abel Tasman) om daarna door te varen over de grote oceaan, door het Panamakanaal en over de Atlantische oceaan weer terug naar Delfzijl.

De Reis

Van Delfzijl via Fowey in Cornwall Engeland, Vigo in Spanje, Lissabon in Portugal naar Las Palmas op de Canarische eilanden.

Leven aan boord

Het leven aan boord heeft snel zijn ritme gevonden door het wachtsysteem waar we meteen de eerste dag al mee begonnen. Als een van de jongsten had ik goede voorbeelden aan de oudere trainees die, in mijn ogen, een betere kijk op het geheel hadden. Daarbij volgden we de eerste dagen braaf de instructies van de ervaren bemanning op en gaandeweg de reis verliep het reilen het zeilen van het schip als vanzelf.

Door met “elkaar” het schip te varen en het leven op een kleine ruimte leer je iedereen snel kennen; wat mooie vriendschappen teweeg gebracht heeft.

Gaandeweg de reis raak je “ingeslingerd” op het schip en leer je je positie in de groep; in mijn geval had het zeilen en de techniek die daarbij komt kijken, de overhand. Uiteraard heb ik braaf gedaan wat het schema voor het wachtlopen van mij verlangde. Wachtlopen houdt in dat de ene helft van de bemanning het schip vaart en de andere helft rust heeft. “6 Uur op” het schip gaande houden en “6 uur af” jezelf rust gunnen door te slapen of je op een andere manier bezighouden, maar de “6 uur op” zijn de uren waar het om draait. 6 uur bezig zijn met zeilen houdt in dat je stuurt, zeilen bijstelt, uitkijkt, navigeert, kookt en het schip schoonhoudt en dat alles met 2 ervaren bemanningsleden en 5 trainees van de in totaal 11 trainees en 5 ervaren bemanningsleden (16 in totaal).

Qua zeilen had ik al wel wat ervaring en heb ik me volledig opengesteld om zoveel mogelijk te leren. 

Buiten het zeilen om moet er voor het schip en de bemanning gezorgd worden en zo worden de dagelijkse taken als koken, schoonmaken, broodbakken en ook het onderhoud aan het schip gedurende de wachten, verricht. Eten deden we tijdens het wisselen van de wacht waardoor we gezamenlijk de maaltijd verorberden. Zeilen maakt hongerig.
Zo ging de dag over in de nacht en vlogen de dagen/nachten voorbij. 
Voor ik het goed en wel besefte, waren we al op de Canarische eilanden verzeild. Met bijzonder mooie en vooral belangrijke ervaringen in mijn hoofd.

Inzichten

Door de reis met de Abel Tasman zijn mijn ogen voor de wereld buiten dat kleine dorpje waar ik woonde, voorgoed geopend. 
Het leven in een kleine ruimte met zoveel verschillende mensen, reizend naar onbekende bestemmingen over zeeën die, bepaald door het weertype wat rustig dan wel onstuimig kunnen zijn, zijn allemaal elementen waar je weinig vat op hebt en die daardoor vele verrassingen met zich meebrengt. Een manier om hier goed mee om te gaan is een flexibele opstelling/houding waarmee je kunt overleven op zee en in de wereld aan land. Ik denk dat dit onder andere één van mijn lessen is geweest die ik aan boord geleerd heb en in mijn huidige leven nog altijd toepas.

Zo heb ik ook geleerd om naar mezelf te kijken en mezelf te waarderen zoals de anderen in de groep mij waardeerden om wat ik deed en wat ik zei. Dat ik een onderdeel van de groep was die met “elkaar” het zeilschip van Delfzijl naar de Canarische eilanden gezeild heeft.

Zo heeft ieder bemanningslid, op zijn eigen waardevolle manier, een bijdrage aan deze reis geleverd. 

De organisatie van deze Abel Tasman-reis ben ik heel dankbaar dat ze mij die mogelijkheden hebben aangeboden en mezelf dat ik dat met beide handen aangegrepen heb.

Door de reis met de Abel Tasman wil ik iedereen die deze mogelijkheid krijgt, adviseren om zo’n reis, net als ik, met beide handen aan te grijpen. Het zal hoe dan ook een levenservaring worden waar je voor je verdere leven dankbaar gebruik van zult maken.

Nautische Groet,

Anne Oost